Η “ελληνική εκκλησία του 5ου αιώνα” στην Αμερική

πηγή

Φυσικά, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τους ιστοτόπους του συγκεκριμένου χώρου, οι αναρτήσεις είναι πανομοιότυπες (copy/paste), γεμάτες σάλτσες και υπερβολές, χωρίς να αναφέρουν πουθενά πηγές.

Εξαίρεση αποτελεί η ανάρτηση στο ιστολόγιο eleftheri-epistimi από το 2009, η οποία αναδημοσιεύει κείμενο από το περιοδικό “Orthodox Heritage” της ελληνορθόδοξης αδελφότητας «Ὅσιος Ποιμὴν» της Arizona (τόμος 2,τεύχος 6), το οποίο αναδημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το περιοδικό “Τρίτο Μάτι”.
Ψάχνοντας στο αγγλόγλωσσο διαδίκτυο λοιπόν για την αρχή της συγκεκριμένης ιστορίας, βρίσκουμε εύκολα ότι πρόκειται για ένα τετρασέλιδο άρθρο κάποιου John Gallager στο τεύχος 54 του αμερικάνικου περιοδικού “Ancient American”.:

H ιστορία έχει μέσες άκρες ως εξής: To 1926 ανακαλύφθηκαν στο Figuig του Μαρόκου αραβικά χειρόγραφα που ανέφεραν κάποιο ταξίδι χριστιανών μοναχών “προς τη Δύση του Ηλίου” με προορισμό τη “Βόρεια Γη”. Ο ερευνητής Frederick J.Pohl μελετώντας τις επιγραφές τη δεκαετία του ’60 τοποθέτησε την άφιξη των μοναχών στη βόρεια Αμερική γύρω στα 480 μ.Χ. Οι μοναχοί αυτοί έχτισαν έναν λατρευτικό χώρο στο νότιο Connecticut, τα ερείπια του οποίου βρίσκονται σήμερα στο δάσος Cockaponset. Ο Pohl επισκέφτηκε την τοποθεσία, και αργότερα, το 1976, σε μια συνάντησή του με τον Gallager, παρότρυνε τον τελευταίο να κάνει μια έρευνα στη συγκεκριμένη τοποθεσία, η οποία ολοκληρώθηκε δυόμισι χρόνια αργότερα, “αποδεικνύοντας” ότι τα συγκεκριμένα ερείπια ήταν τα ερείπια του παλαιότερου χριστιανικού ναού στην αμερικανική ήπειρο.
Το ιστορικό υπόβαθρο της ιστορίας (ορθοδοξοι μοναχοί, διωγμένοι από τους αρειανιστές τον καιρό της επιδρομής των Βανδάλων) δείχνει σχετικά ακριβές, υπό την προϋπόθεση ότι τα συγκεκριμένα έγγραφα του Figuig όντως υπάρχουν. Η μόνη ένσταση θα μπορούσε να είναι το κατά πόσο εκείνη την εποχή είχε διαδοθεί ο μοναχισμός στην βορειοδυτική Αφρική και είχε πάρει και ελληνρθόδοξο χαρακτήρα, αλλά αυτό είναι ελάχιστης σημασίας στην ιστορία μας.

Πρώτα απ’όλα, το περιοδικό στο οποίο δημοσιεύτηκε το άρθρο, είναι ένα παρα-ιστορικό περιοδικό που “ειδικεύεται” στις θεωρίες της ευρωπαϊκής/ασιατικής παρουσίας στην Αμερικήπριν τον Κολόμβο.

O συγγραφέας του άρθρου John Gallager (αγνώστων λοιπών στοιχείων, δεν υπάρχει καμία άλλη πληροφορία γι αυτόν στο διαδίκτυο) υποτίθεται πως εργαζόταν για το “American Institute of Archaeological Research” (επίσης αγνώστων λοιπών στοιχείων, δεν υπάρχει καμία άλλη πληροφορία για αυτό το ινστιτούτο στο διαδίκτυο).

Ο ερευνητής Frederick Julius Pohl (1889–1991) που ερεύνησε τα χειρόγραφα του Μαρόκου (επίσης δεν βρίσκονται άλλες πληροφορίες για τα συγκεκριμένα ευρήματα στο αγγλόγλωσσο διαδίκτυο) τη δεκαετία του ’60, είναι το μόνο πρόσωπο στην ιστορία για το οποίο υπάρχουν πληροφορίες, ήταν γνωστός στις Η.Π.Α. για τις αμφιλεγόμενες θεωρίες του περί επαφής της προκολομβιανής Αμερικής με τους Ευρωπαίους.
Tα πρώτα στοιχεία της έρευνας δεν αφήνουν περιθώρια αξιοπιστίας, ενώ όταν ο Matthew Namee του orthodoxhistory.org επικοινώνησε με τις αρχές του Cockaponset State Forest τον Αύγουστο του 2012, δεν είχαν ιδέα περί του “ευρήματος” και το θεώρησαν μάλλον αστείο.
Ποιός ο λόγος λοιπόν που τόσα χρόνια δεν έχει γίνει κάποια σοβαρή επιστημονική έρευνα πάνω σε ένα εύρημα που θα μπορούσε να αλλάξει την Ιστορία όπως την ξέρουμε; Γιατί πολύ απλά, η θεωρία του Gallager στερείται οποιασδήποτε επιστημονικής βάσης και είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά.

πηγή

Στο journal που ανέρτησε μετά από μια περιήγησή του στην περιοχή ο David K. Leff το Δεκέμβριο του 2010, τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα από τις θολές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που συνόδευαν το άρθρο του Gallager. Τα ερείπια δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο μπορεί να έδειχναν αρχικά, και ο Leff συμπεραίνει με γυμνό μάτι, αυτό που κάθε λογικός άνθρωπος θα συμπέραινε: ότι ο “ναός” μάλλον αποτελούσε ένα ξέφωτο όπου έκαναν το διάλειμμά τους οι τεχνίτες που εργάζονταν στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής της περιοχής στα τέλη του 19ου αιώνα.

Οι διάφοροι “επισκοπικοί θρόνοι” και “ιερά βήματα” ήταν μάλλον στασίδια για να ξεκουράζονται οι εργάτες, τα “βαπτιστήρια” πρόχειρες κατασκευές για να πλένουν τα χέρια τους ή οτιδήποτε τέτοιο, ενώ η “μικροκολώνα με βάση σε ελληνικό δωρικό ρυθμό” μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει σε όποιον ξέρει πόσο εχθρικά αντιμετώπιζαν οι πρώτοι χριστιανοί την αρχαία ελληνική τέχνη (άσχετα που έτσι κι αλλιώς ο δωρικός ρυθμός δεν χρησιμοποιούσε σπύρα ως βάση για την κολώνα, αυτός ήταν ο ιωνικός).

Πάμε τώρα στα πιο “ατράνταχτα” στοιχεία, δηλαδή τις “ελληνικές” επιγραφές που βρέθηκαν στα ερείπια. Πρώτα απ’όλα, δεν υπάρχει καμία φωτογραφία των “επιγραφών”, παρά μόνο χειρόγραφα σχέδια του Gallager, οπότε βασιζόμαστε στην εμπιστοσύνη ότι ο συγγραφέας μάς λέει την αλήθεια. Το γιατί δεν υπάρχουν φωτογραφίες, μας το εξηγεί ουσιαστικά ο ίδιος, μιλώντας ξεκάθαρα για “cupule patterns”. Τι σημαίνει αυτό; Δε μιλάμε για “γράμματα”, αλλά για μικρές τρύπες πάνω στην πέτρα, τις οποίες ο ίδιος ένωσε νοερά, για να σχηματίσει τα “γράμματα”. Κάτι τέτοιο δηλαδή:

Η ιστορία ήδη μπάζει αφάνταστα, αλλά η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη. To να τραβήξεις γραμμές από ένα πλέγμα ατάκτων σημείων είναι πραγματικά εύκολο και μπορείς να σχηματίσεις γράμματα ή και μικρές λέξεις σε οποιαδήποτε γλώσσα. Θα μπορούσε δηλαδή ο οποιοσδήποτε να σχηματίσει τέσσερα-πέντε “γράμματα” στα αγγλικά, στα ρουμάνικα, στα κινέζικα κλπ. Οι “ελληνικές επιγραφές” δηλαδή, ήταν στην πραγματικότητα ένα σχήμα σαν αυτό:

…από το οποίο ο Gallager κατέληξε εδώ:

Μπορεί για έναν αμερικανό, τα ελληνικά να είναι μια δύσκολη και “εξωτική” γλώσσα, αλλά όλοι οι ελληνόφωνοι που είχαν έστω και μικρή επαφή με το ελληνορθόδοξο δόγμα, μπορούν να καταλάβουν ότι λέξη “ICXCΦΥC”, “ICXCΟΥC” ή “ICXCΘΥC” δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ορθοδοξίας και γνωρίζουν ότι η σωστή λέξη είναι “ΙΧΘΥC”. Και μην ακούσω σαχλαμάρες “ε μικρή η διαφορά”, μιλάμε για το σημαντικότερο ακρώνυμο στην ιστορία του χριστιανισμού και υποτίθεται ότι εξετάζουμε έναν ναό και μοναχούς, όχι τίποτα αμόρφωτους αγρότες.

ΜΠΟΥΡΔΕC

Συνεχίζοντας τα όσα τραγελαφικά ισχυρίζεται ο Gallager, σε άλλο σημείο βρίσκουμε να αναφέρεται η επιγραφή “FPBC”, δήθεν λατινικά του “Fons Pro Baptismus Catechumen”. Η ερώτηση για τα μεγάλα δώρα είναι “ελληνική χριστιανική εκκλησία του 5ου μ.Χ. αιώνα με επιγραφές στα λατινικά;”
Εντάξει ένας αμερικανός να μην ξέρει καλά ελληνικά, αλλά να τα μπλέκει και με τα λατινικά;

Τι να πεις…

Καμία δικαιολογία φυσικά για τα εγχώρια “τζιμάνια” που έσπευσαν να αναμεταδώσουν τη συγκεκριμένη ανεκδιήγητη ιστορία, απλά επειδή τους άρεσε/βόλευε το συμπέρασμά της.
ΠΗΓΗ: http://hoaxunveiled.blogspot.gr/2013/08/5.html