΄Ενα ταξίδι στον εφιάλτη

Έχεις πάει το ταξίδι της ζωής σου, σαφάρι στο Κονγκό. Θα περάσεις 2 εβδομάδες στη ζούγκλα, όχι όμως και πολύ βαθιά γιατί δεν είσαι και Indiana Jones.

Έχεις πάρει όλο τον εξοπλισμό που πρέπει να πάρεις, αλλά το πιο σημαντικό είναι οι οδηγοί σου οι οποίοι ξέρουν που να σε πάνε ώστε να νιώσεις πως είσαι στη ζούγκλα χωρίς όμως και να ρισκάρεις τη ζωή σου. Δεν τρελάθηκες κιόλας. Οι καλύτερες διακοπές είναι αυτές που νομίζεις πως κάνεις αυτό που θες χωρίς να κινδυνεύεις.

Την τρίτη νύχτα οι οδηγοί στήνουν σκηνές δίπλα σε ένα ποταμό, ανάβουν φανάρια για να διώχνουν τα ζώα, όση ώρα εσύ βάζεις το δεύτερο μπουκάλι αντικουνουπικού σε δύο ημέρες, για σιγουριά, έχεις ακούσει πολλά…

Κάθεστε γύρω από τη φωτιά και σου λένε ιστορίες για άλλα σαφάρι όπου η αδρεναλίνη έχει φτάσει στα ύψη καθώς πλησίαζε ο ελέφαντας αλλά η σύζυγος του πλούσιου τουρίστα ήθελε να τραβήξει ένα close-up και δεν επέτρεπε στο αυτοκίνητο να φύγει, μέχρι που ο ελέφαντας ρεύτηκε με δύναμη πάνω της και αυτή ξέρασε πάνω στην κάμερα 1500 δολαρίων, πριν αρχίσει να ουρλιάζει “πάρτε με από εδώ” και να χτυπάει με μίσος τον σύζυγο που δεν είχε φέρει απολυμαντικά υγρομάντηλα.

Σου λένε και την άλλη ιστορία όπου έχουν βγει στη στέπα με έναν επίδοξο κυνηγό που είχε ντυθεί σαν Ράμπο, με τις ζώνες πυρομαχικών χιαστή στο στήθος, την καραμπίνα που κατεβάζει αεροπλάνο μονίμως οπλισμένη αλλά ακόμα “παρθένα”, να παρακαλά να πετάξει καμιά μπεκάτσα από τους θάμνους για να τη “γκρεμίσει” και η φιλενάδα του να του χαμογελά με λάγνο ύφος όσο τα έλεγε αυτά, και όταν πετάχτηκε η μπεκάτσα αυτός τρόμαξε τόσο που πυροβόλησε το αυτοκίνητο και η σφαίρα, που θα μπορούσε να τρυπήσει τανκ, πέρασε μέσα από το αμάξωμα και διέλυσε το μπροστινό λάστιχο, το οποίο τους πήρε 1 ώρα να αλλάξουν καθώς έπρεπε να γίνει στη σκιά γιατί η σύντροφος του κυνηγού δεν ήθελε να τη χτυπά ο ήλιος.

Ή την άλλη φορά που ακολουθούσαν ένα λιοντάρι μέσα από τα χόρτα γιατί ο κυνηγός ήταν καλός ιχνηλάτης και ήξερε που πήγαινε, μια δεξιά, μια αριστερά, μέχρι που ήταν εμφανές ακόμα και στον πιο ανεκπαίδευτο λογιστή πως χάσανε το λιοντάρι και ενώ ο κυνηγός δήλωνε με στόμφο πως κάπου έκανε λάθος ο οδηγός διότι αυτός δεν έχει χάσει ποτέ στη ζωή ούτε σαύρα, αυτό πετάγεται από τα χόρτα και με όλο του το μεγαλείο ανεβαίνει στο καπό του αυτοκινήτου όπου και ξαπλώνει για να λιαστεί με τα μάτια κλειστά, ενώ μια άσχημη μυρωδιά έχει αρχίσει να απλώνεται μέσα στο αυτοκίνητο και όλοι ξέρουν πως δεν την έφερε το λιοντάρι αλλά η πηγή της είναι πιο χαμηλά, ανάμεσα στα πόδια του κυνηγού.

Ακούς εσύ και γελάς με την καρδιά σου σίγουρος πως αυτά τα πράγματα δεν θα συμβούν σε εσένα γιατί δεν είσαι “δήθεν”, αλλά κυρίως γιατί έχεις διαβάσει στο ίντερνετ όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για τα σαφάρι στην Αφρική και έχεις δει και τα δύο επεισόδια όπου ο Bear Grills καταφέρνει να βγει από τη ζούγκλα ζωντανός και τα θυμάσαι απ’ έξω!

Με αυτή τη σκέψη ξεκινάς για τη σκηνή σου για ύπνο, αλλά κάνεις μια στάση στη κλειστή χημική τουαλέτα που είχες προνοήσει να ζητήσεις όταν έκλεισες το ταξίδι γιατί η ιδέα να πρέπει να σκάψεις στο χώμα και μετά να καλύψεις αυτά τα οποία έχεις μάθει να αγνοείς, είναι αβάσταχτη.

Ο ύπνος είναι καλός και συνεχής γιατί είσαι κουρασμένος μέχρι που… κάτι σε ξυπνάει. Δεν ξέρεις ακριβώς τί είναι αλλά ξέρεις πως κάτι έχει γίνει, κάτι ασυνήθιστο, και αυτός είναι ο λόγος που ξύπνησες. Για λίγο στήνεις αυτί αλλά δεν ακούς τίποτα, μέχρι που ξαφνικά ακούγεται ένας αδύναμος ήχος σαν κάτι να σέρνεται και όταν αντιλαμβάνεσαι πως ο ήχος έρχεται μέσα από τη σκηνή ο λαιμός κλείνει με τόση δύναμη που αν ήταν πόρτα θα έσπαγε την κάσα, αρχίζεις να ιδρώνεις σαν τη τελευταία φορά που έκανες αεροβική στο γυμναστήριο και έσφιγγες τους γλουτιαίους για να σε προσέξει η κοπέλα που ήταν πίσω σου, οι κόρες των ματιών σου διαστέλλονται αλλά δεν τρυπούν το σκοτάδι και προς μεγάλη σου απογοήτευση και τρομάρα, ο ήχος συνεχίζεται.

Όταν ξαφνικά ο ήχος σταματά και ακούγεται για πρώτη φορά το φτερούγισμα σχεδόν δίπλα στο αυτί σου, το σώμα σου λύνεται και πετάγεσαι όρθιος με μια κραυγή που θα έκανε ένα εξάχρονο κοριτσάκι να ντρέπεται, το κεφάλι σου συμπαρασύρει την σκηνή που ποτέ δεν ήταν στο ύψος σου ούτως ή άλλως, τα σχοινιά που την δένουν στο έδαφος σπάνε και με το άλμα σου η σκηνή τυλίγεται γύρω σου σαν σάβανο ενώ το φτερούγισμα που ήταν δίπλα στο αυτί σου τώρα είναι μπροστά στο πρόσωπό σου το οποίο χτυπιέται από κάτι κρύο ξανά και ξανά με ρυθμό κομπρεσέρ.

Η ψυχραιμία που ποτέ δεν είχες σε ικανοποιητικό βαθμό παρά τις δύσκολες στιγμές στην εταιρία όπου ο προϊστάμενος σου έβαζε χέρι γιατί δεν είχες χρησιμοποιήσει το σωστό font στην τελευταία παρουσίαση, σε έχει εγκαταλείψει πιο γρήγορα από ότι και η πρώην σου όταν ανακάλυψε τον λόγο που το make-up της τελείωνε πολύ πριν από ότι έπρεπε, και χάνεις την ισορροπία σου, παραπατάς, τυφλός και ανήμπορος να σηκώσεις τα χέρια σου, πέφτεις με δύναμη στο έδαφος και αρχίζεις να κατρακυλάς προς το ποτάμι.

Πριν πέσεις μέσα, χέρια σε σταματάνε και σε σηκώνουν όρθιο ελευθερόνοντάς σε από τη σκηνή. Τα πρόσωπα γνώριμα, οι οδηγοί σου που ξύπνησαν απότομα με τις κραυγές που θύμιζαν ύαινα σε οίστρο και αναρωτιούνται αν είσαι καλά, έχεις χτυπήσει κάπου, έχεις σπάσει κάνα πόδι.

Εξετάζεις τον εαυτό σου και ανακαλύπτεις πως παρά την τρομάρα και το γεγονός πως νιώθεις πως έχεις φάει πολύ ξύλο, πέρα από κάποιες μικρογρατζουνιές στο πρόσωπο, δεν έχεις κάτι άλλο. Οι οδηγοί σου ανακαλύπτουν μια νεκρή νυχτερίδα μέσα στη σκηνή και αποφασίζουν πως θα φτιάξουν μια νέα ιστορία για εσένα που θα λένε στους επόμενους πελάτες. Αυτό το τελευταίο δεν στο λένε.

Η σκηνή σου ξαναστήνεται, έχεις ηρεμήσει, ξαπλώνεις για να κοιμηθείς και μέσα στην αναστάτωση ξεχνάς να πεις πως η νυχτερίδα σου γρατζούνισε το χέρι με τα δόντια της όταν προσπαθούσες να τη διώξεις. Αν το είχες πει ίσως τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά.

Την επόμενη μέρα έχει σηκωθεί ο ήλιος και όλα μοιάζουν μακρινά και αστεία.

Η υπόλοιπη εβδομάδα κυλάει χωρίς άλλα γεγονότα. Όλα πάνε καλά.

Δύο μέρες πριν πάρεις το αεροπλάνο της επιστροφής, έχοντας σχεδόν ξεχάσει το γεγονός, φταρνίζεσαι για πρώτη φορά και παρατηρείς πως έχεις και ελαφριά καταρροή. Υποθέτεις πως κόλλησες κάποιο συνάχι και εκεί χρεώνεις και τους πόνους στις αρθρώσεις που ξεκινούν την επόμενη ημέρα.

Το σώμα σου πονάει και μαζί με τις αρθρώσεις και τον πονοκέφαλο κάνεις μια μοναδική συλλογή πόνου. Φταρνίζεσαι ακατάπαυστα, η μύτη τρέχει και πονάει ο λαιμός σου που έχει βραχνιάσει. Το αεροπλάνο δεν το χάνεις όμως. Είναι μόνο το πρώτο από τα δύο και αν χάσεις την πρώτη πτήση για να δεις τον γιατρό όπως σε συμβούλεψε ο ξενοδόχος, θα χάσεις και την επόμενη πτήση και θα κοστίσει όχι μόνο σε καθυστερήσεις και χρήμα, αλλά και θα αργήσεις να επιστρέψεις στη δουλειά με άσχημες συνέπειες. Άσε που ποιός ξέρει τί γιατρό θα σου φέρουν στην μέση του πουθενά. Η λογικότερη λύση είναι να πάρεις το αεροπλάνο και πλέον περιμένεις στο δεύτερο αεροδρόμιο να πάρεις το επόμενο, να φτάσεις σπίτι, να σε δει γιατρός, γιατί τα πράγματα είναι άσχημα και δείχνουν να χειροτερεύουν όσο περνάει η ώρα.

Στο αεροπλάνο η κοιλιά σου σφίγγεται και παρόλο που έχεις να φας δύο μέρες, νιώθεις έτοιμος να κάνεις εμετό. Παίρνεις την σακούλα από την τσέπη του καθίσματος μπροστά σου και προκαλώντας την έκπληξη των συνεπιβατών σου που μπορεί να ζαλίστηκες όταν η πτήση είναι τόσο καλή, αρχίζεις να αδειάζεις το περιεχόμενο του στομάχου σου στη σακούλα.

Όταν ηρεμείς και παίρνεις μια ανάσα κοιτάς το υγρό που βγήκε από μέσα σου και εντυπωσιάζεσαι από την ποσότητα, το κόκκινο σαν αίμα χρώμα του και τα μαύρα κομματάκια από άγνωστο υλικό που έχει μέσα. Δεν καταλαβαίνεις πως η μεμβράνη που καλύπτει το στομάχι σου και το έντερό σου έχει αρχίσει να αιμορραγεί.

Αυτό που δεν ξέρεις και δεν θα προλάβεις ποτέ να μάθεις είναι πως το δάγκωμα της νυχτερίδας σου μετέδωσε τον ιό Έμπολα, ο οποίος έχει αρχίσει να αναπαράγεται με γοργούς ρυθμούς στο σώμα σου.

Σύντομα αρχίζει να τρέχει και η μύτη σου αίμα και δεν μοιάζει να μπορεί να σταματήσει παρά τις φιλότιμες προσπάθειες σου και του πληρώματος του αεροπλάνου. Όταν φτάνεις επιτέλους στον προορισμό σου, η ανακούφιση που νιώθεις που θα βγεις από το αεροπλάνο μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή που νιώθουν οι υπόλοιποι συνεπιβάτες που τόση ώρα έπρεπε να αναπνέουν τα σταγονίδια μολυσμένου σάλιου που με εκνευριστική συχνότητα εξαπέλυες μέσα στην καμπίνα. Αυτοί οι επιβάτες θα πάρουν άλλα αεροπλάνα για τους δικούς τους προορισμούς σε άλλες χώρες του κόσμου.

Είσαι κατάκοπος, αδύναμος, ο πυρετός σου έχει φτάσει τους 40, η μύτη τρέχει αίμα και δεν μπορείς καλά καλά να σηκώσεις τη βαλίτσα σου. Βγαίνεις έξω από το αεροδρόμιο να πάρεις ταξί, αλλά ο κόσμος σκοτεινιάζει και πέφτεις λυπόθυμος στο έδαφος. Δεν ξαναξυπνάς.

Το νοσοκομειακό που σε παίρνει δεν έχει ιδέα τί έχεις και σε μεταφέρουν αμέσως στο νοσοκομείο. Εκεί ο εμετός ξαναρχίζει και αυτή τη φορά συνοδεύεται με αιμορραγία από όλες τις οπές του σώματός σου συμπεριλαμβανομένου και των ματιών σου. Δακρύζεις αίμα.

Οι γιατροί χρειάζονται λίγες ώρες να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις για να απορρίψουν άλλες αρρώστιες που έχουν παρόμοια συμπτώματα, και δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο γιατί όπου τρυπούν το δέρμα σου για να πάρουν αίμα, η φλέβα καταρρέει και αμέσως σχηματίζεται αιμάτωμα. Τελικά καταλήγουν να μαζεύουν αίμα με όποιο τρόπο μπορούν, αλλά πολύ σύντομα καταλαβαίνουν πως πάσχεις από αιμορραγικό πυρετό που είναι εξαιρετικά κολλητικός και πρέπει να μπεις σε καραντίνα άμεσα. Τους παίρνει άλλη μία ώρα να οργανωθούν μιας και δεν έχουν ξανασυναντήσει παρόμοιο περιστατικό και παρά την διάθεσή τους να τα κάνουν όλα γρήγορα περνάει και άλλος χρόνος που παραμένεις εκτεθειμένος να μοιράζεις μολυσμένα υγρά.

Έχεις πέσει πλέον σε κόμμα, είσαι σε αεροστεγή θάλαμο, σε αεροστεγή κουκούλα που πιάνει όλο το κρεβάτι και οι μόνοι γιατροί που σε πλησιάζουν φορούν μάσκες, γάντια και απολυμένουν οτιδήποτε έρχεται σε επαφή μαζί σου. Οι εξετάσεις του αίματός σου έχουν γυρίσει και δείχνουν πως πάσχεις από Εμπόλα. Οι γιατροί κοιτούν το αίμα σου κάτω από το μικροσκόπιο για να δουν για πρώτη φορά τον σπάνιο αυτό ιό που έχει σχήμα μικρής μαγκούρας, αλλά είναι τόσο δυνατός που σκοτώνει το 70% των θυμάτων του.

Τα φάρμακα που σου δίνουν δεν κάνουν τίποτα διότι δεν υπάρχουν φάρμακα για αυτό τον ιό. Σε λίγο το μόνο που παίρνεις ενδοφλέβια είναι παυσίπονα που απλώς θα σε βοηθήσουν να πεθάνεις χωρίς να νιώθεις τα όργανά σου να λιώνουν και να μετατρέπονται σταδιακά σε μεγάλες μάζες του ιού. Όχι πως θα ένιωθες και πολλά αφού είσαι σε κόμμα, αλλά οι γιατροί προσπαθούν ούτως ή άλλως.

Δύο μέρες μετά πεθαίνεις. Νεκροψία δεν γίνεται και σε πάνε απευθείας για το κρεματόριο όπου θα καταστραφούν και τα τελευταία δείγματα του ιού που σε σκότωσε. Δεν θα μείνει τίποτα, όλα θα τα καταπιούν οι φλόγες. Όλα εκτός από αυτά που τόσο γενναιόδωρα άφησες στα αεροδρόμια, στο αεροπλάνο και στο νοσοκομείο.

Αυτά τα δείγματα μεταφέρονται ήδη αλλού, για να κάνουν την ίδια δουλειά, ξανά από την αρχή, ακούραστα.

Greek Skeptic

Reference:

http://en.wikipedia.org/wiki/Ebola_virus_disease