Η μνήμη του νερού στην ομοιοπαθητική

“Όχι, σε εμένα δουλεύει” μου λέει μια καλή φίλη.

“Εγώ το δίνω στα παιδιά μου και βλέπω αποτελέσματα” μου λέει μια άλλη φίλη

“Εκατομμύρια άτομα τη χρησιμοποιούν με εξαιρετικά αποτελέσματα!” μου λέει ένας άλλος φίλος.

Το πρόβλημά μου είναι πως αυτοί οι φίλοι δεν είναι καθόλου χαζοί. Δεν είναι καν αφελής. Απλώς έχουν πεισθεί για την ομοιοπαθητική χωρίς να έχουν σκεφτεί καθόλου την επιστήμη που κρύβεται από πίσω. Τώρα όμως, που έχουν αποκρυσταλλώσει μια άποψη, το να θες να τους τη κλονίσεις δεν είναι εύκολο και αντιδρούν.

Τί ειδικοί μιλάνε, τί τα επιστημονικά στοιχεία, τί να λέω τώρα; Απλώς δεν έχει νόημα μιας και στέκονται στο placebo effect το οποίο είναι και υπαρκτό και επηρεάζει την αντίληψη που έχουμε και αγνοούν τα υπόλοιπα.

Οπότε σήμερα θα ακολουθήσουμε μια άλλη οδό. Σήμερα θα είμαι για άλλη μια φορά στη ζωή μου γενναιόδωρος και θα δεχθώ πως η ομοιοπαθητική δουλεύει! Ναι, θα κάνω αυτό το βήμα για να δούμε που μας οδηγεί και ίσως έτσι να μπορέσουμε να καταλήξουμε κάπου.

Η ομοιοπαθητική λοιπόν δουλεύει. Το γεγονός πως μέσα στα διαλύματά της δεν μπορούμε να βρούμε ούτε ένα μόριο από την ενεργή ουσία δεν μας απασχολεί διότι το νερό έχει μνήμη και χάρη σε αυτή “κρατά” τις ιδιότητες της ουσίας και τις μεταφέρει στον άνθρωπο με ιαματικά αποτελέσματα.

Όλα καλά ως εδώ.

Να ξεκαθαρίσω πως από τις έρευνες που έχουν γίνει για τη “μνήμη” του νερού, μία είναι που ξεχωρίζει για τα θετικά της αποτελέσματα αλλά και τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε. Πολύ σύντομα η επιστημονική κοινότητα την είχε απορρίψει ως λανθασμένη και τα αποτελέσματά της ως μη επαναλαμβανόμενα με το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά είπαμε, μνήμη νερού υπάρχει και δουλεύει. Έτσι θα πορευτούμε σήμερα.

Οπότε, αν το νερό έχει μνήμη και με κάποιο τρόπο (δεν έχει προταθεί κανένας μηχανισμός για να συμβεί αυτό μέχρι σήμερα) “θυμάται” τις ουσίες που είχαν διαλυθεί μέσα του, τότε φτάνουμε στο εξής ερώτημα: Για πόσο καιρό ισχύει αυτή η μνήμη;

Προφανώς δεν μπορεί να ισχύει ούτε μερικά δευτερόλεπτα, ούτε μερικά λεπτά, ούτε ώρες, ούτε μήνες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει διότι τότε τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα θα έπρεπε να συνοδεύονται από μια ημερομηνία λήξης που να αναφέρει πότε χάνουν την αποτελεσματικότητά τους. Πότε δηλαδή το νερό παύει να θυμάται τί είχε διαλυθεί μέσα του. Μιας και αυτό δεν συμβαίνει και κανείς δεν μας λέει ότι ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο παύει να είναι ενεργό σε “Ψ” χρονικό διάστημα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως μπορεί να διαρκέσει μερικά χρόνια. Πόσα δεν ξέρω, αλλά μπορούμε να κάνουμε και εδώ μια νοητική άσκηση.

Ας πούμε λοιπόν πως το νερό κρατά τη μνήμη του για πάντα και ξέρει όλα όσα έχουν διαλυθεί μέσα του κατά καιρούς. Αυτή είναι μια υπόθεση που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε διότι αν το νερό δεν τα θυμάται όλα, αλλά μόνο το φάρμακο που εμείς θέλουμε, τότε με ποιό μηχανισμό επιτυγχάνεται η επιλογή; Με την ανάδευση; Μα ανάδευση μπορεί να γίνει με πάρα πολλούς τρόπους και στη φύση. Τέλος πάντων, είπαμε, δουλεύει!

(μια μικρή παρένθεση)

Η ζωή όλη είναι χημεία και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της χημείας είναι το νερό και τα διαλύματα που δημιουργούνται από αυτό και άλλες ουσίες που μπαίνουν μέσα του. Μέσα στο νερό διαλύονται χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια ουσίες, από τις πιο βρώμικες όπως κόπρανα, ούρα και υγρά αποσύνθεσης, μέχρι τις πιο όμορφες όπως αρώματα, χρώματα και άλλα.

(κλείνει η μικρή παρένθεση)

Το νερό λοιπόν, με το μοναδικό μηχανισμό μνήμης που έχει, μπορεί να θυμηθεί όλες τις ουσίες που κατά καιρούς έχουν διαλυθεί μέσα του σε μεγάλο βάθος χρόνου. Αυτό του δίνει και τις ομοιοπαθητικές του ιδιότητες.

Το πρόβλημα όμως ξεκινάει σε αυτό ακριβώς το σημείο. Αν το νερό θυμάται την ενεργή ουσία που είχε διαλυθεί μέσα του κάποτε, δεν θα έπρεπε να θυμάται και τις άλλες ουσίες που κατά καιρούς είχαν διαλυθεί; Άρα, όταν παίρνουμε το νερό να πλύνουμε τα πιάτα, γιατί αυτό δεν φέρεται σα νερό βόθρου, ή θαλάσσιο νερό και φέρεται σαν καθαρό γλυκό νερό; Γιατί όταν το αναμιγνύουμε με ένα άλλο υλικό, πχ ένα χρώμα, το νερό γίνεται απλώς χρωματιστό και δεν εκρήγνυται στα μούτρα μας ενθυμούμενο μια ουσία που είχε διαλυθεί παλαιότερα αλλά, σε συνδυασμό με το χρώμα που βάλαμε, γίνεται ένα εκρηκτικό μείγμα;

Με άλλα λόγια, γιατί το νερό έχει πάντα την ίδια συμπεριφορά όσα πειράματα και αν κάνουμε με ότι νερό και αν πάρουμε από όποιο μέρος του κόσμου και αν το πάρουμε (other things being equal); Γιατί ότι και αν βάλουμε μέσα του το νερό αντιδρά με ακριβώς τον ίδιο τρόπο και μάλιστα προβλέψιμο;

Δείτε το λίγο διαφορετικά. Αν το νερό έχει μνήμη και αλλάζει συμπεριφορά, τότε το επόμενο ποτήρι νερό που θα πιείτε μπορεί να θυμάται τα ούρα τα οποία είχαν διαλυθεί κάποτε μέσα του και να φερθεί αναλόγως. Σε αυτή τη περίπτωση είναι εξαιρετικά πιθανό να αρρωστήσετε άμεσα. Για να μη πω τί θα γίνει αν θυμάται κόπρανα που περιέχουν το βακτήριο Cholerae vibrio της χολέρας. Ή μήπως προτιμάτε λίγα πυρηνικά απόβλητα, μια δόση θαλιδομίδη, λίγα αντικαταθλιπτικά, υδροφόρα οξέα, ή το εξαιρετικά δυνατό κυάνιο;

Ωραία δεν είναι η μνήμη του νερού; Αν η ομοιοπαθητική δουλεύει, τότε ο μηχανισμός της μνήμης είναι απαραίτητος. Αν όμως το νερό θυμάται είδαμε τί μπορεί να συμβεί.

Η ομοιοπαθητική για να πείσει θα πρέπει να μας δείξει όχι μόνο με ποιό τρόπο το νερό έχει μνήμη, αλλά και με ποιό τρόπο επιλέγει ποιές ιδιότητες να εκδηλώσει στον κάθε ασθενή, με ποιό τρόπο μεταφέρει αυτές τις ιδιότητες στον ασθενή και με ποιό τρόπο το σώμα μας καταλαβαίνει αυτές τις ιδιότητες και τις χρησιμοποιεί για ίαση.

Μέχρι να γίνει αυτό, να μου επιτρέψουν οι φίλοι μου, αλλά οι προσωπικές τους εμπειρίες δεν μετρούν. Χρειάζονται επιστημονικές εξηγήσεις.

Άλλα άρθρα για την ομοιοπαθητική:

• http://greeksceptic.com/2012/10/25/ομοιοπαθητική-απάτη-ή-θαύμα-homeopathy-fraud-or-miracle/
• http://greeksceptic.com/2013/10/05/ομοιοπαθητικοί-γιατροί-εν-δράση/

Greek Skeptic