Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους πιστεύουν στην μοναδική (τους) αλήθεια…
Το κείµενο που ακολουθεί αφορά µια ερώτηση που ήταν θέµα σε εξετάσεις Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης:
«Να περιγράψετε πώς µπορούµε να µετρήσουµε το ύψος ενός ουρανοξύστη χρησιµοποιώντας ένα βαρόµετρο».
Ένας φοιτητής απάντησε: «Δένετε ένα µακρύ σπάγκο στο λαιµό του ßαρόµετρου και στη συνέχεια κατεβάζετε το ßαρόµετρο από την ταράτσα µέχρι να εγγίζει το έδαφος. Το ύψος του κτιρίου θα ισούται µε το µήκος του νήµατος συν το µήκος του βαρόµετρου».
Αυτή η πρωτότυπη απάντηση εξόργισε τόσο τον εξεταστή, ώστε αυτός έκοψε το φοιτητή στο συγκεκριμένο µάθηµα. Ο φοιτητής προσέφυγε στις αρχές του Πανεπιστηµίου, ισχυριζόµενος ότι η απάντησή του ήταν αναµφίβολα σωστή και ότι αδίκως κόπηκε.
Το Πανεπιστήµιο όρισε έναν άλλο εξεταστή να διερευνήσει το θέµα και να αποφασίσει εάν έπρεπε να κοπεί ο φοιτητής ή όχι. Ο κριτής αυτός θεώρησε ότι η απάντηση που δόθηκε ήταν πράγµατι σωστή, αλλά δεν φανέρωνε καµία αξιοσηµείωτη γνώση Φυσικής.
Για να διαλευκανθεί τελείως το θέµα, αποφασίστηκε να καλέσουν το φοιτητή και να του αφήσουν έξι λεπτά, µέσα στα οποία αυτός θα έπρεπε να δώσει µια προφορική απάντηση που να µην είναι τόσο απλοϊκή, αλλά να δείχνει κάποια εξοικείωση µε τις βασικές αρχές της Φυσικής.
Για πέντε λεπτά ο φοιτητής έµενε σιωπηλός, βαθιά απορροφηµένος στις σκέψεις του. Ο εξεταστής του θύµισε ότι ο χρόνος τελειώνει και ο φοιτητής απάντησε ότι είχε στο µυαλό του µερικές ιδιαίτερα σχετικές απαντήσεις, αλλά δε µπορούσε να αποφασίσει ποια να χρησιµοποιήσει. Στην προτροπή να βιαστεί, απάντησε ως εξής:
«Κατ’ αρχήν, θα µπορούσαµε να ανεßάσουµε το ßαρόµετρο στην ταράτσα του ουρανοξύστη, να το αφήσουµε να πέσει και να µετρήσουµε το χρόνο που κάνει µέχρι να φτάσει στο έδαφος. Το ύψος του κτιρίου µπορεί να υπολογιστεί τότε από τον τύπο: H=(gt 2)/2. Όµως, δε θα το συνιστούσα γιατί θα ήταν κρίµα για το βαρόµετρο».
«Μια άλλη εναλλακτική απάντηση» είπε ο φοιτητής «είναι η εξής: Εάν υπάρχει ηλιοφάνεια, θα µπορούσαµε να µετρήσουµε το ύψος του βαρόµετρου, να το στήσουµε όρθιο στο έδαφος και µετά να µετρήσουµε του µήκος της σκιάς του. Στη συνέχεια µετρούµε το µήκος της σκιάς του ουρανοξύστη, και µε απλό τρόπο µπορούµε να υπολογίσουµε το πραγµατικό ύψος του ουρανοξύστη µε αριθµητική αναλογία».
«Αλλά, εάν θα θέλατε να αντιµετωπίσετε το θέµα µε ιδιαίτερα επιστηµονικό τρόπο, θα µπορούσατε να δέσετε ένα µικρού µήκους νήµα στο βαρόµετρο και να το θέσετε σε ταλάντωση σαν εκκρεµές, πρώτα στο έδαφος και µετά στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Το ύψος θα µπορούσε να βρεθεί µετρώντας και συγκρίνοντας τις δύο περιόδους, οι οποίες είναι αντιστρόφως ανάλογες των τετραγωνικών ριζών των επιταχύνσεων της βαρύτητας στο έδαφος και στο ύψος του ουρανοξύστη. Η επιτάχυνση της βαρύτητας εξαρτάται µε τη σειρά της από το ύψος από την επιφάνεια της γης και συνεπώς γνωρίζοντας την επιτάχυνση της βαρύτητας στην ταράτσα βρίσκουµε το ζητούµενο ύψος».
«Α!»είπε πάλι ο φοιτητής, «Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος, όχι κακός: Αν ο ουρανοξύστης διαθέτει εξωτερική σκάλα κινδύνου, θα ήταν ευκολότερο να ανεßεί κανείς τη σκάλα βάζοντας διαδοχικά σηµάδια επαναλαµβάνοντας το µήκος του βαρόµετρου. Μετά θα ήταν εύκολο να υπολογίσει το ύψος του ουρανοξύστη προσθέτοντας όλα αυτά τα µήκη.
Αλλά, αν απλώς θα θέλατε να είστε ιδιαίτερα βαρετός δίνοντας µια ορθόδοξη απάντηση, θα µπορούσατε να µετρήσετε την ατµοσφαιρική πίεση στην ταράτσα και στο έδαφος και να µετατρέψετε τη διαφορά των millibars σε ανάλογη διαφορά σε µέτρα.»
«Όµως, επειδή ως φοιτητές παροτρυνόµαστε συνέχεια να ασκούµε την ανεξαρτησία του µυαλού µας και να εφαρµόζουµε επιστηµονικές µεθόδους, αναµφίßολα ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να χτυπήσουµε την πόρτα του θυρωρού και να του πούµε: Αν θα ήθελες να έχεις ένα ωραίο καινούριο βαρόµετρο, θα σου χαρίσω αυτό αν µου πεις το ύψος του ουρανοξύστη».
Ο φοιτητής ήταν ο Niels Bohr , ο µόνος Δανός που τιµήθηκε µε το βραβείο Νόµπελ Φυσικής……
To παραπάνω κείμενο είναι ένα πολύ παλιό (από το 1958) “σπαμ-ιστορίας”, το οποίο κυκλοφόρησε στο ίντερνετ το 1999. Παρ όλο που έχει αποδειχθεί ότι είναι ιστορική αναλήθεια (spam, hoax) παραμένει μια ωραία ιστορία…
Διαβάστε την ανάλυση από το snopes
The earliest account of the “barometer” legend we’ve found so far comes from a 1958 Reader’s Digest collection, and the tale is usually identified as being the invention of Dr. Alexander Calandra, who included a first-person account of it in a 1961 textbook (The Teaching of Elementary Science of Mathematics) and published it as an article in Saturday Review in 1968. The various responses mentioned in the legend have also been included in lists of supposedly “real” answers given by physics students when confronted by this same question. (One such list was submitted to the periodical Current Science by Dr. Calandra himself.) Whether a real incident was the basis for Dr. Calandra’s creation of this parable is unknown.
The obvious moral here is that education should not consist merely of stuffing students’ heads full of information and formulae to be memorized by rote and regurgitated upon demand, but of teaching students how to think and solve problems using whatever tools are available. In the mangled words of a familiar phrase, students should be educated in a way that enables them to figure out their own ways of catching fish, not simply taught a specific method of fishing.
True or not, this anecdote incorporates a feature common to academic legends, the notion that an instructor must give credit to a student who provides a technically correct answer to an exam question, even when it is clearly not the answer the instructor expected , although in this case the instructor rejects the initial answer(s) and demands one that at least demonstrates a knowledge of the subject matter at hand.
by antichainletter
