Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Ευαίσθητο περιεχόμενο
Η ιστορία της είναι λίγο πολύ γνωστή. Παρουσιάζει έξι Αμερικανούς πεζοναύτες να υψώνουν την αστερόεσσα στην Ιβοζίμα στις 24 Φεβρουαρίου 1945.
Η φωτογραφία δεν αφορά την αυθεντική ανύψωση της πρώτης σημαίας αλλά την αντικατάστασή της με μια δεύτερη, δίνει όμως την εντύπωση ότι οι στρατιώτες είναι αφοσιωμένοι στην απόλυτη αποστολή λες και η ύψωση της σημαίας είναι το τελευταίο πράγμα που έχουν αποφασίσει να κάνουν πριν από τον θάνατο.
Ολες οι κυριακάτικες εφημερίδες στην Αμερική κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδο το στιγμιότυπο της Ιβοζίμα, οι αναγνώστες ενθουσιάστηκαν, το πατριωτικό κλίμα ανέβηκε στα ύψη.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία αναπαράχθηκε εκατομμύρια φορές, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία αυτής της τέχνης , ανέστρεψε την ψυχολογία και το ηθικό της κοινής γνώμης στην Αμερική και έδωσε τη δυνατότητα στον Λευκό Οίκο να την εκμεταλευθεί και να την εξαργυρώσει προπαγανδιστικά και οικονομικά.
“Με την κατάλληλη φωτογραφία μπορείς να κερδίσεις ή να χάσεις έναν πόλεμο” λέει στο σήμερα ένας από τους βετεράνους της Ιβοζίμα φέρνοντας σε αντιπαράθεση την “ηρωική” φωτογραφία του όρους Σουριμπάτσι με τη φωτογραφία της εν ψυχρώ εκτέλεσης ενός Βιετκόνγκ στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Το μήνυμα της φωτογραφίας του Ρόζενταλ ήταν “η Αμερική κερδίζει τον πόλεμο” και εκεί ακριβώς πάτησε ο κρατικός μηχανισμός για να πείσει τον αμερικανό πολίτη να αγοράσει μετοχές πολέμου.
Πηγή: http://www.dpgr.gr
Η συγκεκριμένη ιστορία έγινε μάλιστα και κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Οι σημαίες των προγόνων μας” από τον Κλιντ Ίστγουντ (εξαιρετική, δείτε την αν δεν το χετε κάνει). Διαβάζουμε σχετικά στο ΒΗΜΑ :
Η σημαία και το θέατρο
Σύμφωνα με την ταινία του Κλιντ Ίστγουντ «Οι σημαίες των προγόνων μας», στις 19 Φεβρουαρίου 1945, πέντε μόλις ημέρες μετά την απόβαση των Αμερικανών στο ιαπωνικό νησί Ιβο Τζίμα και ενώ ουδείς φανταζόταν ότι η μάχη θα διαρκούσε περίπου έναν ακόμη μήνα, κάποιος αξιωματικός (Ρόμπερτ Πάτρικ) είχε την ιδέα να υψωθεί η αστερόεσσα στην κορυφή του όρους Σουριμπάτσι. Η κίνηση επρόκειτο να αλλάξει την Ιστορία…
Την αγγαρεία ανέλαβαν έξι φαντάροι οι οποίοι σκαρφάλωσαν το βουνό, άλλοι κάνοντας πλάκα και άλλοι βλαστημώντας. Η σημαία υψώθηκε και η θέα της αναπτέρωσε το ηθικό των Αμερικανών κάνοντας την περιοχή να σείεται από ιαχές επευφημίας. Τόσο που το συγκεκριμένο πανί έγινε το σήμα κατατεθέν της περιοχής, οπότε ένας «γαλονάς» το ζήτησε για σουβενίρ από τον αξιωματικό που είχε διατάξει την ύψωση της σημαίας. Πεισμωμένος ο τελευταίος αποφάσισε να αντικαταστήσει την αρχική σημαία με μιαν άλλη. «Δεν χύσαμε εμείς το αίμα μας για να εμπλουτίσεις εσύ τη συλλογή σου» μουρμούρισε προτού στείλει μιαν άλλη ομάδα για την αλλαγή των πανιών. Και άλλη αγγαρεία.
Μόνο που στην περίπτωση της δεύτερης σημαίας η τύχη συνέβαλε ώστε ο φακός του φωτογράφου Τζο Ρόζενταλ να είναι εκεί.Ενα «κλικ» άφησε στην αιωνιότητα την ύψωση της δεύτερης σημαίας. Η φωτογραφία που απεικονίζει έξι άντρες (σαν μια ενιαία μάζα) ενώ προσπαθούν να μπήξουν το κοντάρι στο χώμα δίνει την εντύπωση ότι οι στρατιώτες είναι αφοσιωμένοι στην απόλυτη αποστολή· λες και η ύψωση της σημαίας είναι το τελευταίο πράγμα που έχουν αποφασίσει να κάνουν πριν από τον θάνατο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο αυτό μπορεί και να ίσχυε, η στεγνή αλήθεια όμως είναι ότι τη συγκεκριμένη στιγμή οι άντρες αυτοί «εκτελούσαν» μια αγγαρεία.
Η παράσταση αρχίζει…
Η φωτογραφία του Ρόζενταλ στόλισε τα πρωτοσέλιδα του αμερικανικού Τύπου κινώντας το ενδιαφέρον του Λευκού Οίκου. Τα μη ορατά πρόσωπα των φαντάρων της φωτογραφίας τόνισαν την «ανωνυμία» του ηρωισμού, την «απρόσωπη» διαχρονικότητά του (ο Ρόζενταλ αργότερα είπε ότι αν είχε στήσει τη φωτογραφία θα είχε καταστρέψει την αυθεντικότητά της). Ταυτόχρονα βόλεψαν το υπουργείο Πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών για ένα μαγείρεμα με στόχο το «κοινό καλό». Τρεις από τους άντρες που ύψωσαν τη δεύτερη σημαία, δύο λευκοί και ένας Ινδιάνος, κλήθηκαν πίσω στην πατρίδα για να τιμηθούν για τον ηρωισμό τους. Και κάπως έτσι καταλήγουμε στο εμπόριο του ψέματος ή αλλιώς στη show business πτυχή του πολέμου, που είναι το βασικό μοτίβο της ταινίας «Οι σημαίες των προγόνων μας».
Ο Ιστγουντ σημειώνει ότι δεν είχε καμία σημασία το ότι η έπαρση της σημαίας, της πρώτης και της δεύτερης, έγινε κάτω από τις λιγότερο δύσκολες συνθήκες πολέμου. Δεν είχε καμία σημασία το ότι κανένας από τους τιμώμενους φαντάρους δεν ανήκε στην ομάδα αγαρείας που τοποθέτησε την πρώτη σημαία (όλοι άλλωστε είχαν σκοτωθεί). Σημασία είχε μόνο η δύναμη της εικόνας και αυτό που συμβόλιζε.
«Με την κατάλληλη φωτογραφία μπορείς να κερδίσεις ή να χάσεις έναν πόλεμο» λέει στο σήμερα ένας από τους βετεράνους της Ιβο Τζίμα φέρνοντας σε αντιπαράθεση την «ηρωική» φωτογραφία του όρους Σουριμπάτσι με τη φωτογραφία της εν ψυχρώ εκτέλεσης ενός Βιετκόνγκ στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Το μήνυμα της φωτογραφίας του Ρόζενταλ ήταν «η Αμερική κερδίζει τον πόλεμο» και εκεί ακριβώς πάτησε ο κρατικός μηχανισμός για να πείσει τον αμερικανό πολίτη να αγοράσει μετοχές πολέμου.
Ξεκάθαρα πράγματα. Το κίνητρο ήταν (και πάλι) οικονομικό.
Στις «Σημαίες των προγόνων μας» βλέπουμε τους τρεις στρατιώτες να περιφέρονται σαν καρνάβαλος από πολιτεία σε πολιτεία και να τιμούνται για κάτι που δεν καταλαβαίνουν. Ολόκληρα θεατρικά σκηνικά στήνονται σε γήπεδα για την πομπώδη, υπερβολικά δραματική αναπαράσταση του σκαρφαλώματος στο όρος Σουριμπάτσι. Δίδονται δεκάδες συνεντεύξεις Τύπου, λόγοι, πάρτι, πλούσιοι παράγοντες των πόλεων μοιράζουν κάρτες.
Ενώ όμως το τεράστιο ψέμα ανακυκλώνεται χωρίς διακοπή στην πατρίδα, η ταινία ελίσσεται ανάμεσα στη βιτρίνα της «επιτυχίας» και στην αλήθεια της φρίκης του πολέμου.
by antichainletter
