Καταρρίπτεται-Ιδιότροπος γέρος. Αν το διαβάσεις δεν θα χάσεις, ίσως γίνεις ένας καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Αναγνώστης της σελίδας μας έστειλε το παρακάτω άρθρο που γυρνάει στο διαδίκτυο,ας δούμε τι ισχυρίζεται…

Όταν ένας γέρος άντρας πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός γηροκομείου σε μια πόλη της Αυστραλίας, θεωρήθηκε πως δεν είχε αφήσει τίποτα αξίας. Αργότερα, όταν οι νοσοκόμες έψαχναν ανάμεσα στα λιγοστά υπάρχοντά του, βρήκαν αυτό το ποίημα. Η ποιότητά του και το περιεχόμενό του εντυπωσίασαν τόσο πολύ το προσωπικό, που φτιάχτηκαν αντίγραφα του και μοιράστηκε σε κάθε νοσοκόμα του νοσοκομείου.

Μια νοσοκόμα πήρε το δικό της αντίγραφο στη Μελβούρνη. Η μοναδική κληρονομία του γέρου άντρα στους μεταγενέστερους έχει εμφανιστεί από τότε σε χριστουγεννιάτικες εκδόσεις περιοδικών σε όλη τη χώρα και περιοδικά Ψυχικής Υγείας. Έχει επίσης γίνει μια παρουσίαση διαφανειών βασισμένη σε αυτό το απλό, αλλά εύγλωττο, ποίημα.
Και αυτός ο γέρος άντρας, χωρίς τίποτα να έχει μείνει να δώσει στον κόσμο, είναι τώρα ο συγγραφέας αυτού του «ανώνυμου» ποιήματος που τριγυρίζει σε ολόκληρο το διαδίκτυο.
Τι βλέπετε νοσοκόμες; …….. Τι βλέπετε;
Τι σκέφτεστε …….. όταν με κοιτάτε;
Ένας ιδιότροπος γέρος, …….. όχι πολύ σοφός,
Αβέβαιος από συνήθεια …….. με μακρινή ματιά;
Που λερώνεται με το φαγητό του …….. και δεν δίνει καμία απάντηση.
Όταν λέτε με δυνατή φωνή …….. «Εύχομαι να προσπαθούσες!»
Που φαίνεται να μην παίρνει είδηση …….. τα πράγματα που κάνετε.
Και πάντα χάνει …….. μια κάλτσα ή ένα παπούτσι;
Ο οποίος, αντιστεκόμενος ή όχι …….. σας αφήνει να κάνετε όπως επιθυμείτε.
Με το μπάνιο και το τάισμα …….. για να γεμίσετε την μέρα;
Αυτό σκέφτεστε; …….. Αυτό βλέπετε;
Τότε άνοιξε τα μάτια σου νοσοκόμα, δεν κοιτάς εμένα.
Θα σου πω ποιος είμαι …….. καθώς στέκομαι εδώ τόσο ακίνητος.
Καθώς υπακούω στις διαταγές σου …….. καθώς τρώω με τη θέλησή σου.
Είμαι ένα Δεκάχρονο μικρό παιδί …….. με έναν πατέρα και μητέρα,
Αδερφούς και αδερφές …….. που αλληλοαγαπιόμαστε.
Ένα Δεκαεξάχρονο νεαρό αγόρι …….. με φτερά στα πόδια του.
Ονειρευόμενο πως σύντομα τώρα …….. αγάπη θα βρει.
Στα Είκοσι σύντομα γαμπρός …….. η καρδιά μου πετά.
Καθώς θυμάμαι τους όρκους …….. που υποσχέθηκα πως θα κρατήσω.
Στα Εικοσιπέντε τώρα …….. έχω δικό μου μικρό.
Που χρειάζεται την καθοδήγησή μου …….. και ένα ασφαλές χαρούμενο σπιτικό.
Τριαντάχρονος άντρας …….. το μικρό μου έχει πια γρήγορα μεγαλώσει.
Δεμένοι μαζί …….. με δεσμούς που θα κρατήσουν.
Στα Σαράντα μου, οι νεαροί γιοί μου …….. έχουν μεγαλώσει και φύγει.
Μα η γυναίκα μου είναι δίπλα μου …….. να σιγουρέψει πως δε θα θρηνώ.
Στα Πενήντα, άλλη μια φορά …….. μωρά παίζουν στα γόνατά μου.
Ξανά, γνωρίζουμε παιδιά …….. η αγαπημένη μου κι εγώ.
Σκοτεινές μέρες με βαραίνουν …….. η σύζυγός μου είναι νεκρή.
Κοιτάζω το μέλλον …….. τρέμω με φόβο.
Γιατί όλα τα μικρά μου …….. ανατρέφουν δικά τους μικρά.
Και σκέφτομαι τα χρόνια …….. και την αγάπη που έχω γνωρίσει.
Είμαι τώρα ένας γέρος άντρας …….. και η φύση είναι σκληρή.
Είναι αστείο να κάνεις τα γηρατειά …….. να μοιάζουν ανόητα.
Το σώμα καταρρέει …….. η χάρη και η δύναμη αποχωρούν.
Τώρα υπάρχει μια πέτρα …….. εκεί όπου είχα καρδιά.
Μα μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι …….. ένας νεαρός άντρας κατοικεί.
Και για άλλη μια φορά …….. η ταλαιπωρημένη μου καρδιά φουσκώνει.
Θυμάμαι τις χαρές …….. θυμάμαι τον πόνο.
Και αγαπώ και ζω …….. τη ζωή ξανά.
Σκέφτομαι τα χρόνια, τόσο λίγα …….. φύγαν τόσο γρήγορα.
Και δέχομαι το σκληρό γεγονός …….. πως τίποτα δε κρατά.
Λοιπόν, ανοίξτε τα μάτια σας, άνθρωποι …….. ανοίξτε και δείτε.
Όχι έναν ιδιότροπο γέρο .
Κοιτάξτε κοντύτερα …….. δείτε …….. ΕΜΕΝΑ!!

Θυμηθείτε αυτό το ποίημα την επόμενη φορά που θα συναντήσετε ένα άτομο μεγαλύτερης ηλικίας το οποίο μπορεί να κάνετε πέρα δίχως να δείτε μέσα του τη νεανική ψυχή. Όλοι μια μέρα θα είμαστε στην ίδια θέση!
Τα καλύτερα και πιο όμορφα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο δε μπορούμε να τα δούμε ή να τα αγγίξουμε. Πρέπει να τα αισθανθούμε με την καρδιά!

* Το ποίημα είναι προσαρμοσμένο από τον Dave Griffith και μεταφρασμένο από το blog <<ούτε λόγος>> με τα σχόλια που είχε.

Το είδαμε ΕΔΩ

Το μόνο σίγουρο είναι πως αν το διαβάσεις δεν χάνεις και κάτι,ίσως και να συγκινηθείς αν είσαι ευαίσθητος-η και σε καμία περίπτωση δεν εξετάζω το περιεχόμενο του ποιήματος αλλά την ιστορία του.

Ας ξεκινήσουμε από την φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο και που δεν αναφέρεται το ποιος είναι…

http://cavemancircus.com/2014/06/02/damn-fine-collection-fascinating-photos-20/

Πρόκειται για τον Walter Breuning,τον έκτο άνθρωπο που έφτασε τα 114 χρόνια ζωής ο οποίος πέθανε το 2011 στην Μοντάνα των Η.Π.Α

http://en.wikipedia.org/wiki/Walter_Breuning

Η ιστορία με τον γέρο από την Αυστραλία κυκλοφορεί τουλάχιστον από το 2012,δείτε ΕΔΩ

Αυτό το ποίημα κυκλοφορεί με πολλούς τίτλους όπως…                                                                           “Crabbit Old Woman”                                                                                                                                              “Look Closer Nurse”                                                                                                                                                  “Kate”

Γράφτηκε το 1966 από την νοσοκόμα Phyllis McCormack, εργαζόταν στο νοσοκομείο Sunnyside hospital στη πόλη  Montrose της Σκωτίας με αρχικό τίτλο Look closer Nurse και δημοσιεύτηκε σε ένα περιοδικό,η Phyllis McCormack ήταν ντροπαλή και έτσι το δημοσίευσαν ανώνυμα,ένας ασθενής στο Ashludie hospital αντέγραψε το ποίημα και το βρήκαν στα υπάρχοντα του,το ποίημα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Post και το απέδιδαν σε αυτόν όπως εξήγησε ο γιος της Phyllis McCormack σε συνέντευξη του στην Daily mail το 1998.

Αυτό το ποίημα που κυκλοφόρησε και στο ελληνικό διαδίκτυο είναι απλά μια παραλλαγή από τον Dave Griffith.

http://en.wikipedia.org/wiki/Crabbit_Old_Woman

http://www.hoax-slayer.com/cranky-old-man-poem.shtml

Η αρχική έκδοση του ποιήματος είναι αυτή…

Crabbit Old Woman

What do you see, nurses what do you see

Are you thinking when you are looking at me

A crabbit old woman, not very wise,

Uncertain of habit, with faraway eyes,

Who dribbles her food and makes no reply

When you say in a loud voice –I do wish you’d try

Who seems not to notice the things that you do

And for ever is losing a stocking or shoe,

Who unresisting or not, lets you do as you will

With bathing and feeding, the long day to fill

Is that what you are thinking, is that what you see,

Then open your eyes, nurses, you’re not looking at me.

I’ll tell you who I am as I sit here so still,

As I used at your bidding, as I eat at your will,

I am a small child of ten with a father and mother,

Brothers and sisters who love one another,

A young girl of 16 with wings on her feet

Dreaming that soon now a lover she’ll meet;

A bride at 20 — my heart gives a leap,

Remembering the vows that I promised to keep

At 25 now I have young of my own

Who need me to build a secure, happy home;

A women of 30 my young now grow fast,

Bound to each other with ties that should last,

At 40 my young sons have grown and are gone;

But my man’s beside me to see I don’t mourn;

At 50, once more babies play around my knee.

Again we know children, my loved one me

Dark days are upon me, my husband is dead,

I look at the future, I shudder with dread,

For my young are all rearing young of their own

And I think of the years and the love that I’ve known.

I’m an old woman now and nature is cruel

’tis her jest to make old age look like a fool.

The body it crumbles, grace and vigor depart,

There is now a stone where once was a heart

But inside this old carcass a young girl still dwells

And now and again my battered heart swells

I remember the joys I remember the pain,

And I’m loving and living life over again.

I think of the years all too few – gone too fast,

And accept the stark fact that nothing can last.

So open your eyes, nurses open and see

Not a crabbit old women look closer – see me.

Μάλιστα υπάρχει και απάντηση στο ποίημα..

(to crabbed old woman)

What do we see? you ask

What do we see?

Yes we are thinking when we look at thee

We may seem to be hard when we hurry and fuss, 

But there’s many of you, and too few of us

We would like far more time to sit by you and talk, 

To bathe you and feed you and help you to walk

To hear of your lives and the things that you’ve done, Your childhood, your husband, your daughter, your son

We grieve when we see you so sad and alone

With nobody near you, no friends of your own

We feel all your pain, and know of your fear

That nobody cares though your end is so near,

But nurses are people with feelings as well,

And when we’re together you’ll oft hear tell

Of the dear old gran in the very end bed,

And the lovely old dad, and the things that he said

We speak with compassion, and love and feel sad 

When we think of your lives and the joys that you’ve had

When the time has arrived for you to depart

You leave us behind with an ache in our heart

When you sleep the long sleep, no more worry or care,

There are other old people, and we must be there

So please understand if we hurry and fuss –

There are many of you and too few of us

http://www.mchschurch.org/articles/Kate.pdf

Ένα ποίημα που χάνεται σε βάθος χρόνου και που έχει κυκλοφορήσει με διαφορετικές παραλλαγές,σε καμία περίπτωση όμως δεν το έγραψε κάποιος γέρος άντρας σε κάποιο γηροκομείο σε κάποια πόλη της Αυστραλίας.

Γιώργος Ζ.