Αφίσες με μηνύματα στους δρόμους της Αθήνας.

Εχουμε δεχτεί αρκετά μηνύματα από αναγνώστες για το αν είναι αλήθεια οι  αφίσες που εμφανίστηκαν σε στάσεις σε δρόμους της Αθήνας.

ΑΛΗΘΕΙΑ

Στο aftodioikisi.gr διαβάζουμε.

Από τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, το ιστορικό τρίγωνο, μέχρι την Πανόρμου, την Κηφισίας, την Αχαρνών, τη Συγγρού, σε τοίχους, κολώνες και στάσεις λεωφορείων οι περαστικοί βλέπουν αναρτημένες λευκές αφίσες με τυπωμένα μαύρα γράμματα: Είναι μηνύματα παιδιών, εφήβων, μεταναστών, προσφύγων που ζουν στην Αθήνα και ρωτήθηκαν για τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους εστιάζοντας σε όσα θα ήθελαν να αλλάξουν. «Νιώθω πλούσιος, έχω δύο πατρίδες: την Ελλάδα και τη Συρία. Ομως η μία από αυτές πεθαίνει και η άλλη αγωνίζεται κι αυτή. Ο πόλεμος που έχετε εδώ είναι διαφορετικός», γράφει μία από αυτές ενώ άλλη με πιο παιγνιώδες περιεχόμενο αναφέρει: «Θα άλλαζα έτσι για πλάκα τους μαύρους σε λευκούς και τους λευκούς σε μαύρους» ή με αφοπλιστική απλότητα: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πόλεμο». Είναι μηνύματα που διαχέονται στον δρόμο όπως ένα γράμμα σε ένα μπουκάλι στο πέλαγος. Και αναζητούν παραλήπτη.

Πρόκειται για μια πρωτότυπη καλλιτεχνική παρέμβαση στην πόλη με κοινωνικές προεκτάσεις, την ιδέα της οποίας είχε ο πολυβραβευμένος Βρετανός σκηνοθέτης Τιμ Ετσελς, ιδρυτής της μακροβιότερης πειραματικής ομάδας της Αγγλίας Forced Entertainment.

Μαζί με δύο Ελληνίδες, τις Γεωργία Μαυραγάνη και Φαίδρα Τσαλαμπαμπούνη, πήραν συνεντεύξεις από τους «βουβούς» πρωταγωνιστές τους και έστησαν το project «And For the Rest (Athens)» στους δρόμους της πρωτεύουσας. Ολα έγιναν το πλαίσιο του Φεστιβάλ Fast Forward της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με σύνθημα «Δικαίωμα στην Ψήφο ”Οχι”- Δικαίωμα στην επιθυμία ”Ναι”».

Στις Βρυξέλλες το 2014

Η πρώτη εκδοχή του poster-project «And for the Rest» υλοποιήθηκε το 2014 στις Βρυξέλλες, ακολούθησε η Βασιλεία ενώ η Αθήνα είναι η τρίτη πόλη που την φιλοξενεί. «Είναι ένα βήμα για τους ανθρώπους που η φωνή τους λόγω ηλικίας ή πολιτικής κατάστασης δεν αποτελεί μέρος του δημόσιου διαλόγου. Ενας τρόπος να εκφράσουν τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους», λέει η κ. Κάτια Αρφαρά, καλλιτεχνική διευθύντρια του Fast Forward. «Δεν είναι όλα όνειρα αλλά και απλές παρατηρήσεις, για παράδειγμα κάποιοι λένε ότι στη γειτονιά που μένουν δεν τους λένε καλημέρα ή δεν τους κοιτάζουν στα μάτια. Είναι μια μείξη μικρο-ιστοριών, αφηγήσεων, από το ”Χρειαζόμαστε περισσότερο τους άλλους” μέχρι το ”Θα ήθελα όλοι οι δρόμοι να ήταν ποτάμια για να κολυμπάμε παντού και αντί για αυτοκίνητα να είχαμε πλοία και βάρκες”. Μηνύματα γραμμένα στα ελληνικά και τα αγγλικά που αντανακλούν αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Αθήνα και την αλλαγή της ταυτότητάς της. Στόχος μας είναι να ανοίξουμε συζητήσεις για θέματα που μας απασχολούν και εν μέσω των ραγδαίων εξελίξεων των καιρών δεν προλαβαίνουμε να τα συζητήσουμε. Και παράλληλα είναι μια ρήξη στον αστικό ιστό, καθώς η αφίσα έχει καθαρό μήνυμα, δεν περιέχει το λογότυπο της Στέγης, ούτε το όνομα του καλλιτέχνη, παραβιάζει τους κανόνες χρήσης του δημοσίου λόγου ο οποίος συνήθως κατακλύζεται από διαφημιστική γλώσσα».

Για τη δημιουργία του project η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών συνεργάστηκε με συλλογικούς φορείς, εκπαιδευτικούς, γονείς και μεμονωμένους κατοίκους της πόλης με κοινωνική δράση. Οι άνθρωποι που έδωσαν συνεντεύξεις κατάγονται από δεκαπέντε διαφορετικές χώρες: Την Ακτή Ελεφαντοστού, τη Νιγηρία, το Καμερούν, την Κένυα, την Πολωνία, την Αλβανία, το Μπανγκλαντές, το Αφγανιστάν, το Ιράν, το Πακιστάν, τη Συρία, τη Ρωσία, το Ιράκ και την Ουκρανία.

Ο Τιμ Ετσελς στο «Εθνος»

«Με συνεπήρε η λαχτάρα για αλλαγή»

«Οταν καταπιάστηκα με τις συνεντεύξεις που έγιναν στην Αθήνα για το συγκεκριμένο project, με συνεπήραν η ενέργεια, η αισιοδοξία και η λαχτάρα για αλλαγή που εξέφρασαν με τόση σαφήνεια οι συμμετέχοντες», εξηγεί ο Τιμ Ετσελς μιλώντας για την εμπειρία του από το στήσιμο του έργου του στη χώρα μας. «Συγχρόνως, εντυπωσιάστηκα από την ευθύτητα των επιθυμιών τους, καθώς και από την αμεσότητα και το βάθος των προβλημάτων και των ερωτημάτων με τα οποία βρίσκονταν αντιμέτωποι. Κατά την επιλογή των αποσπασμάτων για τις αφίσες, προσπάθησα να επιλέξω ένα φάσμα ιδεών που αρθρώνουν αυτά τα προβλήματα, τα ερωτήματα και τις λαχτάρες και οι οποίες, γενικότερα, διαχέουν δυναμικές γνώμες, εικόνες και μικρο-ιστορίες μέσα στον δημόσιο χώρο. Με ενδιαφέρει το ερώτημα του πώς είμαστε και πώς μπορούμε να είμαστε, μαζί σε μια πόλη όπως η Αθήνα, σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο, εγκλωβισμένη όπως είναι από τις εμπειρίες της λιτότητας και της διαρκούς εισροής προσφύγων και όπως συνεχίζει στην πολιτική ουδέτερη ζώνη ζωής υπό τη σκιά της τρόικας. Ελπίζω ότι αυτό που απορρέει από τις συγκεκριμένες αφίσες είναι ένα σύνολο προτάσεων και ονείρων, συγκρουσιακών θραυσμάτων και αποήχων, μίνι-ποιημάτων που μιλούν μέσα στον δρόμο με ένα δυναμικό και απορητικό τρόπο».

120 αφίσες στην πόλη

Το ερώτημα που τέθηκε στους συμμετέχοντες ήταν: «Τι θα άλλαζες στον κόσμο, στη ζωή σου, στον εαυτό σου, στη χώρα, στην πόλη, στη γειτονιά σου ή έστω, στη θέα από το παράθυρό σου; Και τι απαιτείται για να συντελεστούν αυτές οι αλλαγές;». Οι απαντήσεις που προέκυψαν εκτίθενται σε 120 αφίσες και πάνελ στην πόλη.

Ο Ετσελς είναι ένας σκηνοθέτης, εικαστικός καλλιτέχνης και συγγραφέας που κινείται μεταξύ Σέφιλντ και Λονδίνου. Από το 1984 είναι ο ιδρυτής, καλλιτεχνικός διευθυντής και βασικός σκηνοθέτης της διεθνώς διακεκριμένης ομάδας Forced Entertainment, έχοντας σκηνοθετήσει περίπου 40 πρωτότυπες θεατρικές παραγωγές της. Εχει επίσης πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει εκδώσει βιβλία γύρω από τη σύγχρονη περφόρμανς. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ. Το 2016 ήταν μια ιδιαίτερα καλή χρονιά για τον Ετσελς και για την ομάδα του, καθώς τιμήθηκε με το βραβείο Spalding Gray, που συνοδευόταν από χρηματικό έπαθλο 20.000 λιρών για τη δημιουργία μιας νέας παραγωγής, από κοινού με τους Forced Entertainment, με τίτλο RealMagic και θέμα τις παγίδες εντός των οποίων ζούμε και τις δυνατότητες διαφυγής από αυτές.

Παράλληλα με το project «And for the rest» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Fast Forward της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών εξελίσσεται και το «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας στην εξορία» στην οδό Πειραιώς 40. Ενα ιδιόρρυθμο, μυστηριώδες «μουσείο», στο οποίο εξιστορείται με θεατρικό δρώμενο, με σκονισμένους χάρτες και αντικείμενα σε αποσύνθεση, η ιστορία της Ευρώπης ιδωμένη από το μέλλον. Ο καλλιτέχνης Τόμας Μπέλινγκ κάνει αναδρομή στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φτάνοντας να μιλήσει για την κρίση αξιών που βιώνει σήμερα με τα κλειστά σύνορα, τη Frontex, τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, την ξενοφοβία και από την άλλη μας μεταφέρει στο μέλλον προβλέποντας τη διάλυσή της. Ανατρέχει στο πείραμά της ΕΕ και εξετάζει τα τελευταία της στάδια με κατάληξη το 2060. Μια ιστορία που εξιστορεί το παρόν διακτινίζοντάς μας στο μέλλον…

Σε άρθρο του protagon.gr βλέπουμε και τις 39 φράσεις όπως αναγράφονται στις λευκές αφίσες.

• Χρειάζεται να φοβόμαστε λιγότερο τους άλλους.
• Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πόλεμο.
• Δες τι μπορεί να αλλάξει, τι χρειάζεται να γίνει.
• Να ελπίζεις και να πιστεύεις στην ελπίδα.
• Να υπάρχουν λουλούδια παντού.
• Θα άλλαζα, έτσι για πλάκα, τους μαύρους σε λευκούς και τους λευκούς σε μαύρους.
• Να κοιτάμε ο ένας τον άλλον με μάτια που να βλέπουν την αξία του άλλου.
• Θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τον καπιταλισμό.
• Θα ήθελα να έχω όλα τα απαραίτητα χαρτιά.
• Να ζήσω όπως ζουν οι άνθρωποι.
• Μακάρι οι άνθρωποι να είχαν πιο τρυφερές καρδιές. Οι καρδιές των ανθρώπων έχουν γίνει σκληρότερες.
• Θα ήθελα να τριγυρνάω άσκοπα· να πηγαίνω βόλτα με τα χέρια στην τσέπη ή να κάθομαι για μπύρα ή καφέ· να πιάνω κουβέντα με αγνώστους.
• Θα ήθελα όλοι οι δρόμοι να ήταν ποτάμια, για να κολυμπάμε παντού και αντί για αυτοκίνητα να είχαμε πλοία και βάρκες.
• Θα ήθελα τα πράγματα να ήταν πιο απλά.
• Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα από το ότι θέλω μια δουλειά και λίγα λεφτά. Είναι αδύνατο να σκεφτώ ότι θα ήθελα κάτι άλλο.
• Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά στην πλατεία υπάρχουν παιδιά – από Ελλάδα, Αλβανία, Μπαγκλαντές, Πακιστάν, από παντού, και αυτά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
• Νιώθω πλούσιος – έχω δύο πατρίδες, την Ελλάδα και τη Συρία. Ομως η μια από αυτές πεθαίνει και η άλλη αγωνίζεται κι αυτή. Ο πόλεμος που έχετε εδώ είναι άλλου είδους.
• Λιγότεροι μεγάλοι άνθρωποι, μικρότερη λύπη.
• Το μόνο που θέλω είναι έναν σκύλο – αυτό είναι το όνειρό μου.
• Το όνειρό μου είναι να γίνω σαν τον Αλμπερτ Αϊνστάιν.
• Μου λείπει η σκηνή μου και η φωτιά απέξω της. Μου λείπει να περπατώ ξυπόλητος στο χώμα του χωριού μου. Μου λείπει να είμαι εκεί και να μιλώ τη γλώσσα μου κάθε μέρα.
• Να είσαι ελεύθερος να περπατήσεις τον πλανήτη, όπου θα ήθελες, χωρίς κανέναν περιορισμό, αυτό θα ήταν μεγάλη χαρά.
• Θέλω να γίνει η πόλη ένα τεράστιο λούνα πaρκ με ρόδες και θεματικά πάρκα.
• Θα ήθελα να ήταν πιο κοντινές οι αποστάσεις για να μη χρειάζεται να βιαζόμαστε τόσο πολύ.
• Τα δικαιώματα ενός ανθρώπου θα έπρεπε να είναι πάνω από τον νόμο.
• Θα ήθελα να βλέπω τη θάλασσα από το παράθυρό μου και να ξέρω ότι η οικογένειά μου είναι κοντά.
• Θα έκανα τα σπίτια στρογγυλά· από τούβλα, ξύλο και τσιμέντο.
• Θα ήθελα να έχω έναν τεράστιο φούρνο και να μοιράζω δωρεάν ψωμί κάθε μέρα.
• Δεν έχω τίποτα εδώ, ούτε καν χαρτιά.
• Θα ήθελα οι άνθρωποι να λένε «καλημέρα» όταν με βλέπουν να βγαίνω από το σπίτι ή να χαμογελούν. Μένω επτά χρόνια σε αυτή τη γειτονιά και κανείς δεν μου έχει πει «καλημέρα». Είχα προσπαθήσει να χαιρετήσω κάποιους αλλά βλέπεις ότι είναι επιφυλακτικοί.
• Φοβάμαι τη μοναξιά.
• Κάτι θα πρέπει να αλλάξει. Κάτι θα πρέπει να συμβεί.
• Προτού έρθω εδώ, δεν ήξερα καν ότι υπήρχε χώρα που λεγόταν Ελλάδα.
• Θέλω να γίνω το ίδιο με σας, θέλω να γίνω ίσος με σας, παρότι εσείς είστε Ελληνες κι εγώ είμαι από κάπου αλλού.
• Θα μείνω εδώ μέχρι το τέλος.
• Θέλω να αξίζει κάτι η ζωή μου.
• Δεν έχω κανέναν να με φροντίσει, οπότε φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου.
• Θέλω το παιδί μου να έχει τη δυνατότητα να πάει σχολείο. Δεν έχω πρόβλημα αν θα είναι ελληνικό ή αραβικό σχολείο. Ολα είναι εκπαίδευση.
• Χρειάζεται να κοιτάξουμε τους ανθρώπους στα μάτια. Να μιλήσουμε στον άλλον.