Κυνηγός γαϊδουριών στην Ελλάδα;

Υποτίθεται ότι κάποιος κυνηγός στην Ελλάδα σκότωσε παράνομα ένα γάιδαρο και βγήκε και φωτογραφία καμαρωτός – καμαρωτός. “Βριτετον και καντετου τα ιδια και χειροτερα αν θελετε να λεγεστε ανθρωποι” μας προτρέπει ένα από τα μηνύματα που τη συνοδεύουν. Αλήθεια ή ψέματα;

Μιας κι εύλογα κάποιος θ αναρωτηθεί γιατί χρειαζόταν διόπτρα γι αυτού του είδους το κυνήγι, είπαμε να το ψάξουμε λίγο περισσότερο.

Όμως πρέπει να διαχωρίσουμε λίγο τα πράγματα

Η φωτογραφία είναι:

Αλλά η ιστορία που τη συνοδεύει είναι :

Ανάλυση

Η φωτογραφία προέρχεται από την Αυστραλία στην οποία δεν θεωρείτε παράνομο το κυνήγι γαϊδουριών. Ας δούμε τι ακριβώς συνέβηκε σ αυτή τη μακρινή χώρα:

Τα γαϊδούρια έφτασαν εκεί για πρώτη φορά το 1866 για να μεταφέρουν φορτία αλλά και για όργωμα. Μέχρι τότε, οι Αυστραλοί χρησιμοποιούσαν άλογα για το μεταφορικό έργο. Ωστόσο, είχαν προβλήματα γιατί τα άλογα αρρώσταιναν από τα δηλητηριώδη φυτά της τοπικής χλωρίδας . Ενώ αντίθετα τα γαϊδούρια αποδείχθηκε ότι ήταν άτρωτα! Εκείνη την εποχή, που υπήρχε έλλειψη σε φράχτες, τα γαϊδούρια άρχισαν να ξεφεύγουν και να δημιουργούν αγέλες (από τη δεκαετία του 1920). Ο πληθυσμός τους ξεπέρασε κατά 30 φορές τον πληθυσμό των γαϊδουριών που ήταν εκ φύσεως άγρια. Στη Δυτική Αυστραλία το 1949, υπήρχαν τόσα πολλά γαϊδούρια ώστε να κηρυχθούν κι επίσημα “απειλή κατά του οικοσυστήματος”. Τη δεκαετία του 1970, πάνω από 750.000 γαϊδούρια τριγυρνούσαν ανεξέλεγκτα στη μισή ήπειρο. Ενώ το 2005 , μετά από “παρεμβάσεις”, υπήρχαν περίπου 5 εκατομμύρια άγρια γαϊδούρια .

Πλασμένα για να ζουν στην έρημο, αυτά τα γαϊδούρια που είχαν αφεθεί ελεύθερα αναστέλλουν, όπως και η καμήλα, την εφίδρωση όταν αφυδατώνονται και μπορούν να επιβιώσουν ακόμη και αν χάσουν υγρά που αντιστοιχούν στο 30 τοις εκατό του βάρους του σώματός τους. (Πολλά άλλα θηλαστικά θα πέθαιναν αν έχαναν το 12 ως 15 τοις εκατό). Προτιμούν να βόσκουν σε πλούσια λιβάδια αλλά μπορούν να επιβιώσουν άνετα τρώγοντας διάφορα φυτά που δεν τα αγγίζουν τα βοοειδή.  Αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κύμα απειλούσε την οικολογία και την κτηνοτροφία. Κάτι έπρεπε να γίνει.

Από το 1978 ως το 1993, θανατώθηκαν συστηματικά πάνω από 500.000 γαϊδούρια στη βορειοδυτική Αυστραλία και μόνο. Σήμερα, εκτός των άλλων παρεμβάσεων, έχουν τοποθετηθεί ραδιοπομποί σε 300 γαϊδούρια, στα πλαίσια ενός προγράμματος που ονομάζεται «Ιούδας». Όταν απελευθερώνονται για να βρουν το κοπάδι τους, αυτά τα γαϊδούρια παρακολουθούνται με ελικόπτερο, και τα υπόλοιπα ζώα του κοπαδιού θανατώνονται ανώδυνα. Όταν το γαϊδούρι «Ιούδας» προσκολλάται σε ένα άλλο κοπάδι ζώων, εντοπίζονται και αυτά και εξοντώνονται.

Ανθεκτικά και Παραγωγικά

«Αυτό είναι ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα, αν μείνουν έστω και λίγα για αναπαραγωγικούς σκοπούς, μέσα σε ελάχιστο χρόνο ο αριθμός των γαϊδουριών θα επανέλθει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1970. Συχνά, οι άνθρωποι δεν κατανοούν γιατί αυτά τα ζώα θανατώνονται και εγκαταλείπονται επί τόπου. Δεν μπορούν να καταλάβουν, όμως, πόσο απρόσιτες είναι αυτές οι περιοχές. Εδώ δεν υπάρχουν δρόμοι, και ο μόνος τρόπος προσέγγισης του μεγαλύτερου τμήματος της περιοχής είναι το ελικόπτερο. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από την ανθρώπινη παρέμβαση, και συνεπώς πρέπει να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε τη βλάβη όσο πιο ανθρώπινα γίνεται».

https://www.youtube.com/watch?v=WVXdgSCr-bA

Αυτά τα ζώα περιφέρονται σε μια έκταση που έχει μέγεθος , μεγαλύτερο της Ευρώπης. Ο εντοπισμός και μόνο των κοπαδιών αποτελεί πρόκληση—πολύ περισσότερο δε ο έλεγχός τους. Απαλλαγμένα από φυσικούς εχθρούς κι αρρώστιες, περιφέρονται σε άγρια κατάσταση στην ενδοχώρα της Αυστραλίας!

Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν στην Αυστραλία και με τα άλογα ,τις καμήλες , αλλά και με τα κουνέλια και τις αλεπούδες.

Στο βιβλίο του Jared Diamond  “Κατάρρευση– Πως οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν ” διαβάζουμε ότι :

“οι βρετανοί άποικοι εισήγαγαν αλεπούδες και κουνέλια από τη Βρετανία στην Αυστραλία τον 19ο αιώνα. Και τα δύο κατατάσσονται σήμερα μεταξύ των πιο καταστροφικών περιπτώσεων επίδρασης ξένων ειδών σε περιβάλλον όπου δεν ανήκαν. Η συγκεκριμένη εισαγωγή καθίσταται ακόμη πιο τραγική καθώς έγινε σκόπιμα και με πολλές προσπάθειες και όχι τυχαία, όπως συνέβη σε τόσο πολλές περιπτώσεις εγκατάστασης δηλητηριωδών ζιζανίων μέσω μικροσκοπικών σπόρων οι οποίοι μεταφέρθηκαν μαζί με σανό και δεν έγιναν αντιληπτοί. Οι αλεπούδες άρχισαν να κυνηγούν πολλά είδη ιθαγενών θηλαστικών της Αυστραλίας που είχαν εξελιχθεί χωρίς εμπειρία από αλεπούδες και τα εξολόθρευσαν, ενώ τα κουνέλια καταναλώνουν μεγάλο μέρος της φυτικής τροφής η οποία προορίζεται για πρόβατα και βοοειδή, ανταγωνίζονται τα ιθαγενή φυτοφάγα θηλαστικά και υπονομεύουν το έδαφος με τις στοές τους.

Με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων γνώσης, θεωρούμε σήμερα απίστευτη ανοησία το γεγονός ότι οι άποικοι εξαπέλυσαν σκόπιμα στην Αυστραλία δύο ξένα θηλαστικά, τα οποία έχουν προκαλέσει ζημιές και έξοδα δισεκατομμυρίων δολαρίων προκειμένου να τεθούν υπό έλεγχο. Αναγνωρίζουμε σήμερα, από πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα, ότι παρόμοιες εισαγωγές συχνά αποδεικνύονται καταστροφικές με απροσδόκητους τρόπους. Αυτός είναι ο λόγος που, όταν πηγαίνει κανείς στην Αυστραλία ή τις ΗΠΑ ως επισκέπτης, ή κατά την επιστροφή του εάν διαμένει εκεί, μία από τις πρώτες ερωτήσεις που κάνουν οι υπάλληλοι της υπηρεσίας μετανάστευσης είναι εάν μεταφέρει φυτά, σπόρους ή ζώα —ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος να διαφύγουν και να εγκατασταθούν. Έχουμε πλέον μάθει από άφθονες προγενέστερες εμπειρίες να προβλέπουμε (συχνά, αλλά όχι πάντα) τουλάχιστον τους πιθανούς κινδύνους της εισαγωγής ειδών. Αλλά παραμένει δύσκολο ακόμη και για επαγγελματίες οικολόγους να προβλεφθεί ποια εισαγόμενα είδη όντως θα εγκατασταθούν, ποια από εκείνα που θα πετύχουν να εγκατασταθούν θα αποδειχθούν καταστροφικά και γιατί το ίδιο είδος εγκαθίσταται σε ορισμένους τόπους εισαγωγής και όχι σε άλλους. Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι Αυστραλοί του 19ου αιώνα, χωρίς την εμπειρία του 20ού αιώνα σχετικά με τέτοιες καταστροφικές εισαγωγές, δεν κατάφεραν να προβλέψουν τις επιπτώσεις από τα κουνέλια και τις αλεπούδες.”

Διαβάστε περισσότερα : wikipedia , wol , neoskosmos , antikleidi